Bekleyişin sonu…

Mizah dergilerinin aranan kalemşoru Selami İzzet Sedes’in, Yeni Yıla Girerken başlıklı bir yılbaşı yazısı vardır. Bu yazının ilk paragrafında kendi nesillerinin, yani 1900’lerin başında doğanların, aşçıbaşını, onbaşını, yüzbaşını, binbaşını, kuşbaşını, işbaşını, soğanbaşını, eşek başını, subaşını, çıbanbaşını, köprübaşını, çeşmebaşını ve ucu paraya dokunduğundan aybaşını bildiğine değinir fakat yılbaşını bilmediklerini ekler. Bu kadar “baş”a meraklı bir milletin yılbaşını sonradan öğrenmesine hayret eder. Hâlbuki bizim millet sona daha meraklıdır!

Öyle ya, kızdığı bir kişiye, “Bunun sonu beter olacak!” diye sitemde bulunur. Birinden istemediği halde dizi tavsiyesi aldığında belki de muhabbeti birden kesmek adına sonunu sorar. Okula kayıt yaptırır sonunu merak eder. Bir işe baş koyar, “Sonumuz hayrolsun!” der. Filmin sonudur, okulun sonudur, işin sonudur… En nihayet hayatın sonudur bizim millette ilgi çeken konudur… Onca cennet-huri masalı dinlemek istemesi de bundandır…

Biz çünkü başlamadan sonunu bekleyen, az emekle çoğu arzu eden bir toplum olmuşuzdur. Bu, insanlarımız arasında bahis sitelerinin, iddia bayilerinin, borsa oyunlarının bu kadar alaka görmesinden bellidir.

“Var mısın iddiaya?” sorusu daima, “Haydi bir de şu kitabı okuyalım…” çağrısından fazla duyulur…

İddia bayilerinin eşiğindeki mermer basamaklar daima kütüphanelerin kapı girişlerindeki mermerlerden evvel aşınır…

Ve dirsek çürüterek bir kariyer sahibi olmaktansa daima hızla yükselmek ve para içinde yüzmek tercih edilir…

Tüm bu örnekler daha listeye ilave edilecek onlarcasıyla çoğaltılabilir…

Bilgi için teşekkürler.