Büyüklüğün içerisindeyim

Her karşılaştığımızda mahcup bir gülümseme ile bakışlarıma karşılık veriyordu. Eğer biri size gülümserse istemsizce siz de gülümsersiniz. İki kişi arasındaki en yakın mesafedir gülümsemek. Öğle vakti, güneşli ve rüzgârlı bir günde yine onunla karşılaştık, aynı hızda yürüyor, aynı yöne doğru yan yana gidiyorduk. Yine bana baktı, sanki bir şey anlatmak istiyordu da bir hareket veya bir söz bekliyordu. Omzuna dokundum, kısacık okşadım.

“Hayat nasıl gidiyor güzel kız?” dedim.

“Bir dokundum, bin ah işittim” cinsinden bir iletişim değildi aramızdaki. Çünkü o çocuk saflığı ve masum tebessümüyle anlattı olanları. İlk sorumu “iyi,” diye kısaca yanıtladı.

“Kardeşini okuldan almaya mı gidiyorsun?” diye sordum.

“Evet,” dedi. Üzerinde okul üniforması vardı. Görünüşünden yola çıkarak kardeşini okula götürüp getirmek için yaşının küçük olduğunu düşündüm.

“Annen artık neden gelmiyor?”

“Annem kalp hastası, bacaklarında sorun var. Ablam ve ben kardeşlerime bakıyoruz.” Diğer sorularıma bir yola, arada bir bana bakarak karşılık verdi. Dört kardeşlerdi, kendisi beşinci sınıfa gidiyordu. Derslerinden, öğretmenlerinden, ablasından bahsetti. Ablasının daha önceden onunla aynı okulda olduğunu şimdi ise liseye gittiğini söyledi. Okuldaki kız arkadaşları, ablasını küfrediyor diye şikâyet ederlermiş, babası devamlı ablasının vukuatlarından ötürü okul idaresi tarafından çağırılırmış.

“Ablamın suçlu olmadığı, olayı diğer kız gurubunun çıkardığı anlaşıldı. Ama o kızlar ablama sataşmaya devam ettiler. Bu olaylardan sonra ablam gerçekten küfretmeye ve kim önüne gelirse onunla kavga etmeye başladı. Ablam liseye başlayınca okula otobüsle gidip gelmesi gerekti. Ablam otobüse bindiği için babam yol parasından dolayı işe yürüyerek gidiyor. Babam tekstilde ortacı,” dedi. Bahsettiği mesafe araçla gidilmesi gereken bir mesafeydi.

“Ablamın lisedeyken de sorunları bitmedi. Babam artık bunaldı. Ablamdan hâlâ şikâyetler geliyor. Burada da mı sorun çıkarıyorsun diyor ablama,” diye de sözlerini tamamladı. Kısaca anlattığı olaylar içerisinde birçok tespit vardı. Ablası okulda arkadaşları tarafından psikolojik tacize maruz kalmıştı. Babası geçim sıkıntısından dolayı çok uzun bir mesafeyi -tüm gün ayakta (ortacı/ayakçı) çalışmasına rağmen- sabah ve akşam yürümek zorunda kalıyordu...

Bilgi için teşekkürler.