Na
Forum Üyesi
- Katılım
- 18 Eki 2022
- Mesajlar
- 12,368
- Puanları
- 1
İsmini ilk nerede duyduğumu, daha doğrusu okuduğumu bile hafızama nakşettiğim biriydi Sadun Aksüt… Yaş altı… Okuma yazmayı yeni yeni öğreniyordum.. Evimiz ansiklopedi doluydu. Gelişim Hachette, Göksel Ansiklopedisi, Yeni Resimli Bilgi Ansiklopedisi vesaire… Aralarından en fazla ilgimi çekense nedense daima Büyük Larousse olmuştu. Harfleri tanımanın verdiği şevkle vitrine yaklaşıp, orada Büyük Larousse’un bulunduğu raftan yirmi dört cildin ilkini çekivermiş ve incelemeye başlamıştım… “A” harfiyle başlayan kelimeler, şehirler, ülkeler, ünlüler… Ve “Aksüt” soyadıyla Sadun Aksüt! Doğum tarihi ve yeri hâlâ ezberimde: 1932-Merzifon… Sayfanın kenarında da renkli, yalnız epey solgunca, tambur çalarkenki bir resmi mevcuttu… Gözlüklü, şık ve vakur bir duruşu olduğunu hatırlıyorum…
Sonra seneler geçti… Okumayı değil yazmayı da sökmüştüm. Yazarlığı meslek olarak ele almış; hayat beni hayranlıkla takip ettiğim Safa Önal’la tanıştırmıştı. Piyes ve espri yazarlığından sonra senaryo yazarlığını da öğreniyordum.
Etiler’de bir İngilizce kursuna gidiyordum. O sıralar Mecidiyeköy’de oturuyordum. Sabahları çok erken kalktığımdan Şişli’den Etiler’e yürüyerek gitmeyi, bir nevi spor da yapmış olduğumu düşündüğümden, tercih ediyordum. Sabahları yürüyüp önünden geçerken, sekiz-dokuz civarı, Levent otobüs durağında, hep o gözüme aşina gelen beyefendiyi siyah pardösüsüyle ve elinde baston-şemsiyesiyle otobüs beklerken görüyordum. “Hep” diyerek yanlış söylemeyeyim çünkü bazen O’nu otobüs beklerken değil, otobüse binerken görüyordum. Konuşmak istiyordum ama hangi vesileyle, bilemiyordum…
O göz aşinalığı zamanla birbirimize kafa selamı vermeye doğru ilerledi. Artık sanki tanışıktık. Sabah, günaydın mahiyetinde, birbirimizi, başlarımızı hafifçe öne eğmek suretiyle selamlıyorduk. Derken nasıl oldu bilmem bir muhabbet açıldı ve Sadun Bey, beni, o zamanlar ders verdiği Haliç Üniversitesi konservatuarına çağırdı. Meğer hemen her sabah erkenden yola düşmesinin sebebi Şişhane’deki okula ders vermeye gidebilmekmiş…
Sonra seneler geçti… Okumayı değil yazmayı da sökmüştüm. Yazarlığı meslek olarak ele almış; hayat beni hayranlıkla takip ettiğim Safa Önal’la tanıştırmıştı. Piyes ve espri yazarlığından sonra senaryo yazarlığını da öğreniyordum.
Etiler’de bir İngilizce kursuna gidiyordum. O sıralar Mecidiyeköy’de oturuyordum. Sabahları çok erken kalktığımdan Şişli’den Etiler’e yürüyerek gitmeyi, bir nevi spor da yapmış olduğumu düşündüğümden, tercih ediyordum. Sabahları yürüyüp önünden geçerken, sekiz-dokuz civarı, Levent otobüs durağında, hep o gözüme aşina gelen beyefendiyi siyah pardösüsüyle ve elinde baston-şemsiyesiyle otobüs beklerken görüyordum. “Hep” diyerek yanlış söylemeyeyim çünkü bazen O’nu otobüs beklerken değil, otobüse binerken görüyordum. Konuşmak istiyordum ama hangi vesileyle, bilemiyordum…
O göz aşinalığı zamanla birbirimize kafa selamı vermeye doğru ilerledi. Artık sanki tanışıktık. Sabah, günaydın mahiyetinde, birbirimizi, başlarımızı hafifçe öne eğmek suretiyle selamlıyorduk. Derken nasıl oldu bilmem bir muhabbet açıldı ve Sadun Bey, beni, o zamanlar ders verdiği Haliç Üniversitesi konservatuarına çağırdı. Meğer hemen her sabah erkenden yola düşmesinin sebebi Şişhane’deki okula ders vermeye gidebilmekmiş…
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
