Depremzede olmak için depremi yaşamak gerekmedi bu kez

Film tam olarak nerede koptu bilemiyorum. Ancak depremzede olmayanların da yaşadıkları ağır travma için bu yazı sizlere büyük bir örnek olacak.

Yaşadığımız felaketi kelimelerle tanımlamaya kalkmayacağım, zaten hepiniz gördükleriniz ve görmediklerinizin ötesinde çok büyük bir kıyam yaşandığını maalesef biliyorsunuz.

Deprem bölgesinde değilim. Ancak uzaktan da olsa bir koldan 21 akrabamızı birden, diğer koldan da 5 kuzenimizi birden kaybettik.

Deprem sabahı bizde şokla başladı, kalp ağrısı ve bir şeyler yapabilme telaşı ile sürdü. Yitip gidenleri, acıları, çığlıkları, kurtarma videolarını, çöken binaları, yerin tıpkı bir yorgan silkeler gibi nasıl hareket ettiğini o kadar çok izledim ki, belki de istemsizce hücrelerime işledi hepsi. Sonra da kendi dünyamda müthiş bir kaygı fırtınasına kapı açtı. İlk gece yatağıma yattığımda sabahın dördüne kadar titreme nöbeti geçirdim. Ne örtsem asla ısıtmadı, titremelerimden kendim de korktum. Kısacık içim geçtiği uyuklama anlarında kendimi enkaz altında derin bir soğuğun içinde buluyorum, oğluma ulaşmaya çalışıyorum. Uyanınca bakıyorum titreme gerçek, diğerleri rüya. Uyumak istemiyorum ama anlık olarak içim geçince yine sonu gelmeyen kabuslar geri geliyor. Çocukların yüzü gözümün önünden gitmiyor. Şuan tek tek neredeler, kimin yanındalar diye düşünüp düşünüp içinden çıkamıyorum.

Bilgi için teşekkürler.