Özlem Algül'ün kaleminden "Teveccüh"

Bu cümle ile yazımı yazmaya başladığım an whatapp mesajı aldım. Bir akşam öncesinden çekilen fotoğraflarımızı paylaştığım bir arkadaşımdan. ‘’ Ne güzeliz Özlem iyi ki tanımışız seni’’ Evet dedim nice güzel anılarımız olsun çabasız oluyor güzel dostluklar.

Nasıl devam edeceğimi düşünürken gelen bir mesaj, arkadaşlık da tam da benim için böyle ne yapacağım dediğin an çıkagelen bir ses.

Size de oluyor mu? Tam da seni düşünüyordum dediğiniz an arandığınız, benim öyle çocukluk arkadaşlarım var yaklaşık 4 yaşından beri görüşüyoruz hiç atlamadık birbirimizi en az haftada bir ben buradayım diyoruz birbirimize. Kendimizce yaşadığımız hayatların içinde o çocukluğu hatırlatan senin çocukluğuna inmemiz gerekiyor dedirtmeyen arkadaşlıklar bunlar.

Arkadaşlık dikkatli dinlenmesi gereken bir konu, buradaki dikkat bayağı dikkatli dinlemekten kastım. Anne, baba, kardeş, eş, sevgili bir yana kalır o an derde derman, mutluluğuna festival olur.

Yakın zamanda bir kalabalığın içindeyken arkadaşlarımla yeni tanıştığımız insanlar ‘’Ne zamandır tanışıyorsunuz? ‘’ dedi. Üç kişiydik birbirimize baktık zamanı söylemek ile söylememek arasında kaldık. Biri ile iki yıl bir diğeri ile üç ay. Ama yetişkin olmanın ve hayatın o şahane deneyimleri ile zaman kavramının aslında sessiz bir cevabı gibi gülümsedik hayata. Yıllar aylar anlamını yitiriyor bazı arkadaşlıklarda, öyle bir şey paylaşıyorsun ki seni olduğun yerden başka bir yere götürmüş planlamadığın deneyimlerin içinde yan yana durmuş, hatta ortak bir dil bırakarak belki bugün bekli bir gün fark edilecek bir manifesto bile yazmış buluyorsun kendini.​