Var ama yok

Adı var, kendi olmama durumları, esasında, “kendin olamama” durumlarının, birer yansımaları.

Her kurumun içinin boşatıldığını söyleyen, yazan, duayen gazeteciler, çoktan aramızdan kopartıldılar. Miras yemeye devam eden söylemciler, her türlü enkaz altından salınmaya devam ediyor. Gündem, süreç, bir başkasının canının ne kadar yanmış olduğu, esasen onları, hiç mi hiç, ilgilendirmiyor. Hiç ilgilendirmemişti. Zaten rüzgâr daha esmeden, fırıldağa bile pabucunu çoktan ters giydirmiş olanlarda, işlerine devam ediyor.

Toplumun hangi katmanında olursa olsun; salgın dönemi boyunca, “anlayamadıklarımızı”, doğanın gerçeği, insan olana vurdu ve işte, o insan, utandı. Konuşmaya, yazabilmeye, ısınmaya, gülmeye, yaşama dair ne varsa, her şeye kapadı, kendisini. Âma dedik, sadece İNSAN, utandı.

Utandığı ile kalmayıp, ilk andan itibaren, ne yapabilirim, kaygısını taşıyanlar, kendi kendilerine seferberlik ilân ettiler. Bunu kendi payıma yaptığım için ömrüm boyunca huzurlu kalacağım. Hayatta müsterih olmak her zaman iyi hissettirir. İyi ki yaptım ve bu sayede gerçek dostlar kazandım. Samimi, saf, art niyet düşünmeyen, acaba ne yaparım da kazık atarım, derdinde olmayan, hile hurda aramayan insanlar…

Bilgi için teşekkürler.